Droga, którą przebywa dzieło sztuki, by stać się częścią świata popkultury, bywa zaskakująca. Twórczość artystów staje się inspiracją do stworzenia ogólnodostępnych produktów. Granica między zapożyczeniem a kopiowaniem bywa jednak cieńsza niż czarne linie na obrazach Pieta Mondriana.Mondrian wymalował nową wizję świata od linijki – tym trudniej uwierzyć, że wszystko zaczęło się od obserwacji drzew. Współzałożyciel holenderskiej grupy De Stijl (1917) stworzył neoplastycyzm – jeden z najwcześniejszych kierunków przedstawiających w malarstwie abstrakcję geometryczną. Jego „Kompozycja z czerwienią, żółcieniem i błękitem” z 1921 roku wyszła poza ramy, by inspirować i przenikać architekturę, design, a nawet modę.Od początku malarstwo Mondriana żywo oddziaływało na formy w przestrzeni. Jego kolega z De Stijl Gerrit Thomas Rietveld jako pierwszy przetłumaczył obrazy Holendra na język 3D w swoich realizacjach – Domu Rietvelda oraz słynnym meblu Fotel Niebiesko-Czerwony”.       Równie dobrych przykładów nie brakowało w Polsce. Jedną z najbardziej rozpoznawalnych przestrzeni Muzeum Sztuki w Łodzi jest Sala Neoplastyczna z końca lat 40. Zaaranżowana przez Władysława Strzemińskiego okazała się idealną ekspozycją dla sław europejskiej awangardy.W latach 60. świat obiegły zdjęcia trapezowej sukienki Yves’a Saint Laurenta. Jej ozdobą była słynna Mondrianowska kompozycja, która do dziś pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych motywów w historii mody. Pomysł YSL na wykorzystanie odwołań do prac